Door een WOB verkregen documenten met info waaruit heel veel is weggeblokt.
Dierproefnemers vertellen met regelmaat dat ze zo open zijn over wat zij doen; maar ook hier is de werkelijkheid anders. Als je als donateur van fondsen die dierproeven doen (of laten doen) vragen stelt over de dierproeven die van jouw donaties gedaan worden, krijg je een schrijven terug met de claim dat ook zij “de Code Openheid Dierproeven zo zeer onderschrijven”, maar dat betekent niet dat zij over hun dierproeven vertellen; ze zouden immers veel donateurs verliezen die niet alleen van mensen, maar ook van dieren houden …
In Nederland hebben we de Wet Openbaarheid Bestuur, waarmee journalisten, belangenorganisaties als NGO’s maar ook burgers openbaarheid kunnen vragen over al wat met bestuurlijke zaken te maken heeft. Wanneer bij dierproefnemers echter informatie wordt opgevraagd, worden tabellen, maar ook correspondentie, volledig zwart gemaakt – dat duidt nou niet echt op openheid. Bij de WOB-procedures die Een DIER Een VRIEND voert krijgen we met regelmaat een arsenaal aan slappe excuses en lariekoek te horen. Maar de aanhouder zal winnen, het leed van de dieren zal dankzij Een DIER Een VRIEND op tafel komen en blijven.
Dierproevencommissies
De Centrale Commissie Dierproeven (CCD) is het centrale orgaan dat als enige bevoegd is om projectvergunningen voor het uitvoeren van dierproeven te verlenen. Op de website CCD staat meer informatie over de procedure. De gepubliceerde voorstellen zijn zo doorgestreept / wit gelakt dat je niet te weten kunt komen wie waar wat doet … En de samenstelling van deze commissie is alles behalve onafhankelijk! De commissie bestaat voor het merendeel uit mensen die op enigerlei wijze met dierproeven te maken hebben, zelf dierproeven doen of die gedaan hebben: Leden CCD . Onpartijdig? Hoe kan een belanghebbende nu onpartijdig zijn?
Dat kan namelijk niet: zo is één der leden van het Nationaal Comité Advies Dierproevenbeleid (NCAD Leden ), Jan-Bas Prins (NCAD Jan-Bas Prins Verklaring van Belangen ), via één van zijn belanghebbende instellingen (zijn CV toont waar hij overal belanghebbende is, en zo zitten al deze belanghebbenden bij elkaar in diverse groepjes) BioXpert bijvoorbeeld trotse ‘sponsor’ van de pro-dierproevenclub Stichting Informatie Dierproeven ‘SID’ (zie Bioxpert Memberships ), die beweert neutrale informatie te geven over dierproeven, terwijl dit slechts een ‘reclamesite voor dierproeven’ is met zeer eenzijdige informatie van dierproefneemster Martje Fentener van de Erasmus Universiteit (een ander pro-dierproeven lobby-clubje van haar handen is Federa, waar dierproefnemers elkaar onder meer informeren hoe men zoveel mogelijk onder de Wet Openbaarheid Bestuur kan proberen uit te komen). Echter burgers informeren over de gevaren van dierproeven doet haar SID niet, maar tegen media roept ze doorlopend dat ze beveiliging heeft – terwijl dat helemaal niet zo is; maar het klinkt natuurlijk erg interessant. Zij en ‘haar’ Erasmus Universiteit blijven bij procedures binnen de Wet Openbaarheid Bestuur maar doorgaan over “ernstige bedreigingen bij de Universiteit Maastricht” als motivatie om geen gegevens openbaar te hoeven maken, doch daar zijn nooit aangiftes van gedaan; juridisch laakbare onwaarheden waarmee burgers die hun grondwettelijk toegestane mening uiten de mond wordt gesnoerd.
Het liefst zou zij willen dat dierproefnemers aan niemand verantwoording hoeven af te leggen. En dat gaat haar en haar vakgenoten makkelijk af, want “Binnen het ministerie ontbreekt het aan inhoudelijke kennis om projecten van dierproeven te kunnen beoordelen.” zo staat in betreffende kamerstukken te lezen – en dus laat onze politiek het maar aan de belanghebbenden in de industrie over – dat is niet democratisch en dat is geen regeren. We laten het welzijn van kinderen immers ook niet over aan kindermisbruikers. Onruststookster Fentener (die tijdens rechtsgedingen over haar dierproeven de jurist van Een DIER Een VRIEND niet eens uit laat praten) blaast graag kleine dingen met onwaarheden op tot enorme proporties: een nette Engelse organisatie die een rapport publiceert over de onwetenschappelijkheid van dierproeven bij gezondheidsfondsen krijgt bij haar clubs tendentieuze titels als “Britse dierenrechtenactivisten vallen goede doelen aan!” … fijn portret die dame, die bij babydieren vingers en tenen afknipt om hen te kunnen identificeren “omdat het niet anders kan”; terwijl er meerdere ‘proefdier-identificatie’ bedrijven in de vivisectie-industrie bestaan (zoals www.animalid.com) die al jaren allerlei andere technieken propageren en apparatuur daartoe verkopen, en de Amerikaanse Food & Drugs Administration ‘FDA’ er reeds sinds de eind jaren “80 tegen adviseert (nee, de controlerende instantie NVWA van ons ministerie loopt altijd achter, Een DIER Een VRIEND heeft hen en de verantwoordelijke ministers en staatssecretarissen van het Ministerie van EZ al meermalen hierover geïnformeerd) vanwege het dierenleed dat met tenenknippen gepaard gaat … liegen gaat Fentener zeer goed af. Haar oorspronkelijke opleiding is die van dierenarts – zou u de zorg voor uw geliefde huisdier aan zo iemand over laten?
Even op een rij:
- Dierproefnemers liegen dus over de wettelijke verplichting van hun dierproeven.
- Dierproefnemers verhullen dus ongewenste en onverwachte resultaten, wat ook weinig wetenschappelijk is.
- Leden van overheidscommissies die adviseren over dierproeven, wetgeving en alternatieven financieren dus hun eigen clubjes van collega’s die consumenten eenzijdige en incorrecte informatie over dierproeven verschaffen.
- Dierproefnemers verstrekken het liefst zo weinig mogelijk informatie en blokken van wat de wet hen verplicht te verstrekken liefst zoveel mogelijk weg.
- Dierproefnemers liegen tegen beleidsmakers en in officiële procedures over ‘extremisme’ dat nooit heeft plaatsgevonden en verzinnen bedreigingen waar nooit aangiftes van zijn gedaan.
- Dierproefnemers doen claims over dierproeven die helemaal niet waar zijn. Dierproefnemers doen hun dierproeven niet om er ‘goed mee te doen’, maar om er flink geld aan te verdienen – de farmaceutische industrie (waar honderden miljarden euro’s in omgaan) heeft er immers eerder baat bij patiënten (lees klanten) te houden dan te verliezen (Men gaat over lijken: Hoe big pharma ziektes bedenkt en vermarkt ).
- Bovendien wordt er door dierproefnemers dus maar bar weinig pijnbestrijding ingezet – een schandaal op zichzelf.
- Over de wetenschappelijkheid van hun experimenten wordt ook volop gelogen, zoals te lezen is op de pagina: Onwetenschappelijk. Dierproefnemers zijn niet eens wetenschappers volgens de definitie, en steeds meer collega’s stoppen met dierproeven omdat die geen voorspellende waarde hebben, en gaan tegen dierproeven publiceren. Als dierproefnemers werkelijk zèlf zouden geloven dat dierproeven iets zeggen over de mens zouden ze wel een lepel strychnine of arsenicum durven nemen, want diverse diersoorten kunnen daar immers bakken vol van eten zonder nadelige gevolgen.
Al met al is de ‘openheid’ van dierproefnemers dus helemaal niet zo ‘open’ als zij stellen, en moeten we hen dus blijkbaar maar blind vertrouwen op hun ehh witte jassen … ?