
De zeeën zijn in rap tempo leeggevist. Met levensgrote varende zeefabrieken worden per jaar wereldwijd 1000 tot 2700 miljard (!) vissen gevangen en gedood. Dit gebeurt op zeer barbaarse wijze.
Gevangen uit hun natuurlijke leefomgeving
Zeedieren worden op verschillende manieren uit hun natuurlijke leefomgeving gevangen. De meest voorkomende is met een groot net dat achter het schip aansleept en alle vissen die hierin terecht komen opschept, en lange tijd achter elkaar meesleept. De vissen proberen te ontsnappen en zwemmen dan met het schip en het net mee tot ze uitgeput raken en achterin het net raken, platgedrukt worden door andere vissen, zich verwonden en kunnen stikken. Als het net bovengehaald wordt, ontstaan er grote drukverschillen waardoor de zwemblaas van de vis kan klappen en de ingewanden naar buiten gedrukt kunnen worden.
Een andere manier is het lange-lijn-vissen. Hierbij hangen kilometers lange kabel aan het schip en aan die kabels zijn weer duizenden zijlijnen bevestigd. Daar zitten haken met (vaak levend) aas aan. Wanneer een vis hapt zit deze vaak uren tot wel meer dan een dag aan de lijn vast en zo worden deze dieren aan hun mond meegesleept. Omdat vissen geen handen hebben onderzoeken zij alles met hun mond om uit te vinden wat iets is – om deze reden hebben vissen juist heel veel zenuwuiteinden in hun mond zitten. Hierdoor is het aan hun mond gevangen worden een uiterst wrede vangstmethode. Terwijl ze worden meegesleept aan de behaakte lijnen kunnen ze ondertussen worden aangevallen door roofdieren zonder te kunnen ontsnappen.
Een ‘want-net’ is een staand net. Vissen die hierin terecht komen, blijven soms uren, dan wel dagen in het net vastzitten. Ook vogels en zoogdieren kunnen in het net verstrikt raken en op gruwelijke wijze hierdoor overlijden.
Extra leed door bijvangst en rommel
Ook wordt veel leed bij zeedieren veroorzaakt met de bijvangst. De bijvangst bestaat uit alle dieren waar niet op gevist werd, maar desondanks toch ook slachtoffer werden. Andere vissensoorten, te kleine en te jonge vissen, schilpadden, zeehonden, dolfijnen; allemaal kunnen ze in het net terechtkomen als bijvangst. Deze dieren raken ook gewond of gaan tijdens de vangst al dood. Ook vinden wereldwijd dagelijks zo’n 1000 walvissen, dolfijnen en bruinvissen de dood in netten en vistuig. Bijvangst werd tot voor kort altijd zonder pardon weer overboord gegooid, maar tegenwoordig is er een Europese ‘aanlandingsplicht’. Dit is ingesteld om ‘voedselverspilling te voorkomen’; niet om de dieren te ontzien, laat staan ten behoeve van de biodiversiteit. De ‘ondermaatse’ dieren worden vermalen tot vismeel. Met de aanlandingsplicht willen beleidsmakers bereiken dat er niet meer wordt gevangen dan strikt is toegestaan. De vissers protesteren sterk tegen de maatregel dat ze de per ongeluk gevangen jonge vissen niet meer mogen terugzetten: “Onze toekomst gaat zo verdwijnen in het vismeel” … het is duidelijk dat deze hebberige dierenbeulen alleen denken aan hun eigen financiële toekomst, in plaats van aan een toekomst voor de dieren die al langer in de zee leven dan wij op het land; of aan de toekomst van de generaties mensen na ons – er zal dan weinig tot geen leven meer in de zee zijn: alles moet uiteindelijk in de netten van de vissers belanden.
Bedreigde zeedieren zoals bepaalde haaien- en roggesoorten moeten wettelijk zo snel mogelijk en ‘ongedeerd’ overboord gezet worden. Maar een groot deel van de bijvangst overleeft het uiteraard niet. Naar schatting is 10% tot 60% van de vangst, bijvangst.
Ook de netten die achtergelaten worden, verloren of kapot gegaan zijn vormen een enorm probleem. Deze worden afgesneden en achteloos overboord gegooid alsof de zee niet meer is dan een grote prullenbak. De zee is inmiddels vol met door vissers achtergelaten troep, en jaarlijks komen miljoenen waterdieren om door verstrikking in rondzwervende netten en ander visserstuig.
Pijn en lijden
Ondertussen zijn er talloze onderzoeken gepubliceerd die aantonen dat vissen niet alleen pijn kunnen lijden – maar ook kunnen voelen, denken, interpreteren en zelfs plannen.
- http://www.nytimes.com/2016/05/15/opinion/fishes-have-feelings-too.html?_r=1
- http://link.springer.com/article/10.1007/s10071-014-0761-0
- http://journal.frontiersin.org/article/10.3389/fevo.2015.00085/full
Hetzelfde geldt voor onder meer kreeften en krabben. En dan gaat het niet alleen om recente onderzoeken, maar dergelijke onderzoeken zijn reeds voor de Tweede Wereldoorlog gepubliceerd; ze worden alleen door de overheid en de industrie in de wind geslagen; en ook betaalt de visserij-industrie haar eigen niet-onafhankelijke ‘wetenschappers’ om het tegendeel te beweren. Want als je net doet of je ergens niet van op de hoogte bent, hoef je er vanzelf geen rekening mee te houden. Zo werd vroeger ook over mensen uit andere werelddelen gedacht en gehandeld, zodat we die konden uitbuiten en als slaven konden houden.