Dieren voor Voeding: Waterdieren

Visserij
Kweekvissen
Dodingsmethoden
Visserij

De zeeën zijn in rap tempo leeggevist. Met levensgrote varende zeefabrieken worden per jaar wereldwijd 1000 tot 2700 miljard (!) vissen gevangen en gedood. Dit gebeurt op zeer barbaarse wijze.

Gevangen uit hun natuurlijke leefomgeving

Zeedieren worden op verschillende manieren uit hun natuurlijke leefomgeving gevangen. De meest voorkomende is met een groot net dat achter het schip aansleept en alle vissen die hierin terecht komen opschept, en lange tijd achter elkaar meesleept. De vissen proberen te ontsnappen en zwemmen dan met het schip en het net mee tot ze uitgeput raken en achterin het net raken, platgedrukt worden door andere vissen, zich verwonden en kunnen stikken. Als het net bovengehaald wordt, ontstaan er grote drukverschillen waardoor de zwemblaas van de vis kan klappen en de ingewanden naar buiten gedrukt kunnen worden.

Een andere manier is het lange-lijn-vissen. Hierbij hangen kilometers lange kabel aan het schip en aan die kabels zijn weer duizenden zijlijnen bevestigd. Daar zitten haken met (vaak levend) aas aan. Wanneer een vis hapt zit deze vaak uren tot wel meer dan een dag aan de lijn vast en zo worden deze dieren aan hun mond meegesleept. Omdat vissen geen handen hebben onderzoeken zij alles met hun mond om uit te vinden wat iets is – om deze reden hebben vissen juist heel veel zenuwuiteinden in hun mond zitten. Hierdoor is het aan hun mond gevangen worden een uiterst wrede vangstmethode. Terwijl ze worden meegesleept aan de behaakte lijnen kunnen ze ondertussen worden aangevallen door roofdieren zonder te kunnen ontsnappen.

Een ‘want-net’ is een staand net. Vissen die hierin terecht komen, blijven soms uren, dan wel dagen in het net vastzitten. Ook vogels en zoogdieren kunnen in het net verstrikt raken en op gruwelijke wijze hierdoor overlijden.

Extra leed door bijvangst en rommel

Ook wordt veel leed bij zeedieren veroorzaakt met de bijvangst. De bijvangst bestaat uit alle dieren waar niet op gevist werd, maar desondanks toch ook slachtoffer werden. Andere vissensoorten, te kleine en te jonge vissen, schilpadden, zeehonden, dolfijnen; allemaal kunnen ze in het net terechtkomen als bijvangst. Deze dieren raken ook gewond of gaan tijdens de vangst al dood. Ook vinden wereldwijd dagelijks zo’n 1000 walvissen, dolfijnen en bruinvissen de dood in netten en vistuig. Bijvangst werd tot voor kort altijd zonder pardon weer overboord gegooid, maar tegenwoordig is er een Europese ‘aanlandingsplicht’. Dit is ingesteld om ‘voedselverspilling te voorkomen’; niet om de dieren te ontzien, laat staan ten behoeve van de biodiversiteit. De ‘ondermaatse’ dieren worden vermalen tot vismeel. Met de aanlandingsplicht willen beleidsmakers bereiken dat er niet meer wordt gevangen dan strikt is toegestaan. De vissers protesteren sterk tegen de maatregel dat ze de per ongeluk gevangen jonge vissen niet meer mogen terugzetten: “Onze toekomst gaat zo verdwijnen in het vismeel” … het is duidelijk dat deze hebberige dierenbeulen alleen denken aan hun eigen financiële toekomst, in plaats van aan een toekomst voor de dieren die al langer in de zee leven dan wij op het land; of aan de toekomst van de generaties mensen na ons – er zal dan weinig tot geen leven meer in de zee zijn: alles moet uiteindelijk in de netten van de vissers belanden.

Bedreigde zeedieren zoals bepaalde haaien- en roggesoorten moeten wettelijk zo snel mogelijk en ‘ongedeerd’ overboord gezet worden. Maar een groot deel van de bijvangst overleeft het uiteraard niet. Naar schatting is 10% tot 60% van de vangst, bijvangst.

Ook de netten die achtergelaten worden, verloren of kapot gegaan zijn vormen een enorm probleem. Deze worden afgesneden en achteloos overboord gegooid alsof de zee niet meer is dan een grote prullenbak. De zee is inmiddels vol met door vissers achtergelaten troep, en jaarlijks komen miljoenen waterdieren om door verstrikking in rondzwervende netten en ander visserstuig.

Pijn en lijden

Ondertussen zijn er talloze onderzoeken gepubliceerd die aantonen dat vissen niet alleen pijn kunnen lijden – maar ook kunnen voelen, denken, interpreteren en zelfs plannen.

Hetzelfde geldt voor onder meer kreeften en krabben. En dan gaat het niet alleen om recente onderzoeken, maar dergelijke onderzoeken zijn reeds voor de Tweede Wereldoorlog gepubliceerd; ze worden alleen door de overheid en de industrie in de wind geslagen; en ook betaalt de visserij-industrie haar eigen niet-onafhankelijke ‘wetenschappers’ om het tegendeel te beweren. Want als je net doet of je ergens niet van op de hoogte bent, hoef je er vanzelf geen rekening mee te houden. Zo werd vroeger ook over mensen uit andere werelddelen gedacht en gehandeld, zodat we die konden uitbuiten en als slaven konden houden.

Kweekvissen

Veel mensen denken dat zij duurzaam eten wanneer ze kweekvissen eten. Dat is ook wat men je graag doet geloven. Wat er echter niet bij verteld wordt, is dat voor 1 kilo aan kweekvissen wel tot 5 kilo aan wilde zeevissen nodig is om hen te voeden. Niets duurzaams aan dus! Die wilde vissen worden op dezelfde gruwelijke manier gevangen en gedood als alle andere wilde vissen en worden daarna tot vismeel verwerkt en aan de kweekvissen gevoerd.

Kweekvisserijen bevinden zich zowel op land in betonnen bakken als in open water in met netten afgebakende delen. De vissen leven er veel te dicht op elkaar, waardoor een groot risico op ziekten bestaat. Uit voorzorg wordt daardoor veel antibiotica toegediend wat weer nadelige gevolgen heeft voor mens en dier (resistentie). Door de veel te weinig ruimte om te leven kunnen de vissen bovendien hun natuurlijke gedrag niet uitvoeren.

Dodingsmethoden

Vissers (zowel beroepsvissers als plezierhengelaars) maken elkaar maar ook gewone burgers en politici graag wijs dat niet te bewijzen is dat vissen pijn, leed, stress en angst kunnen voelen. Niets is echter minder waar.

Welzijnsonderzoeker Dr. W. Schouten van de Wageningen Universiteit zei in 2005 reeds: “Natuurlijk zijn alle dierenwelzijnsproblemen belangrijk om aan te pakken maar het doden van vissen is echt een ernstig en onderschat welzijnsprobleem.”

Oud-staatssecretaris Faber (PvdA) heeft ooit regels willen opstellen voor het doden van vissen maar het nadien volgende kabinet van ‘rentmeester-partij’ CDA Balkenende heeft dat plan op onchristelijke en onbarmhartige wijze van tafel geschoven.

De Raad voor Dieraangelegenheden stelde reeds jaren geleden in een advies aan de overheid dat vissen net als andere gewervelde dieren pijn, angst en stress kennen en het welzijn van vissen wordt aangetast door de visserij. Toch maakt het ‘Besluit doden van dieren’, dat het doden van dieren wettelijk regelt, een uitzondering voor vissen. Schandalig – want ieder nieuw onafhankelijk onderzoek naar pijnbeleving bij vissen en geleedpotigen (zoals kreeften) bewijst dat deze dieren wel degelijk kunnen lijden – tenzij je de onderzoeken leest van de visserswereld natuurlijk – die gedaan worden door lieden die betaald worden door diezelfde vissers .. maar als een kindermishandelaar gevraagd wordt of die toch wel aardig is voor de kinderen die hij onder zijn hoede heeft, zal die ook “ja maar natuurlijk” antwoorden. Zo zijn ‘deskundige artsen’ er bij baby’s ook tot de eind jaren “80 van uit gegaan dat die zonder verdoving geopereerd konden worden. Ja, werkelijk … wie zou dat tegenwoordig nog durven denken?

Onderkoeling door ijs

De meest voorkomende methode is het op ijs of in ijswater gooien van de vissen. Door de kou verstarren de vissen waardoor zij dood lijken; maar hun doodsstrijd kan nog wel tientallen minuten duren.

Verstikking

Veel vissen komen om het leven door verstikking op het droge: zij hebben immers geen longen maar kieuwen. Afhankelijk van de soort vis kan hun doodsstrijd een half uur tot enkele uren duren.

Strippen

Hierbij worden de vissen levend opengesneden waarna men de ingewanden en het bloed van de vissen eruit haalt. Ook hierbij gaan de vissen niet gelijk dood en kunnen nog wel een half uur blijven leven met afschuwelijk lijden! Het is eigenlijk ook hier wachten tot verstikking hen verlost van het leed dat ze moeten doormaken. De vissen liggen eerst een tijd op het droge voordat ze gepakt worden om onverdoofd opengesneden te worden.

Electrocutie

Wel gebruikt bij vissen in kweekbakken, men zet dan de bak onder stroom. Maar stroom kost geld, en daarom wordt deze methode niet veel gebruikt.

Neksnede of in het zout

Bij palingen wordt een snee achter de kop gemaakt, maar blijft hierbij nog wel in leven. Hij is dus nog bij bewustzijn wanneer zijn ingewanden worden verwijderd.

Ook wordt over palingen zout gestrooid. Het zout brandt dan langzaam in de huid van het dier en doet verschrikkelijk veel pijn – vergelijkbaar met de pijn van brandwonden bij ons. De dieren proberen al spartelend het zoutbad te ontvluchten. Als zij uitgeput zijn en stil liggen, leven ze nog. Ze worden dan wel al opengesneden.

Levend bereid, een lijdensweg!

Veel schelp- en schaaldieren worden levend gekookt. De dieren zijn niet meteen dood wanneer ze in het kokende water belanden. Dit kan nog wel tot 10 minuten of langer duren. In Italië is het levend bereiden van kreeften al lang verboden en er staan hoge geldboetes op! Waarom kan dat niet in heel Europa?

Voor dieren als kreeften en krabben is inmiddels reeds enkele jaren een verdovingsapparaat beschikbaar, de Crustastun. Dit verdovingsapparaat is in gebruik in Engeland en Noorwegen, maar nog niet in Nederland.

Een DIER Een VRIEND heeft het verantwoordelijke ministerie gedurende jaren al meerdere malen laten weten dat dit apparaat bestaat, en ook over onderzoeken van zelfs voor de Tweede Wereldoorlog waaruit bleek dat geleedpotigen pijn, angst en stress kunnen ervaren – maar de politiek en haar ‘handhavers’ zijn duidelijk niet geïnteresseerd!

Zie ook onze campagnepagina Leven bereid: een lijdensweg!  

Jij kunt de dieren helpen

  • Eet geen vissen en andere waterdieren en laat hen in de zeeën, meren en rivieren waar ze thuishoren. Duurzaam vissen kweken bestaat niet – omdat de gekweekte vissen worden gevoerd met visproducten van uit de zee gevangen vissen.
  • Hou je desondanks van een ziltige smaak, probeer dan de vele producten die van zeewieren gemaakt worden – daar kleeft geen leed aan en zijn bovendien veel gezonder.
  • Neem geen visolie maar plantaardige oliën met Omega-3 en Omega-6 vetzuren in gezonde verhoudingen van kool- en raap- of lijnzaad, walnoten of tarwekiemen, of uit zeewieren.
  • Vertel anderen waarom jij vissen en andere waterdieren liever in de zeeën, meren en rivieren laat.
  • Lees hoe ‘ghostfishing’ het leven onder water bedreigt en wat je daar zelf tegen kunt doen:
  • Levend bereid worden is een lijdensweg! Schrijf naar het verantwoordelijke ministerie dat je eist dat het doden van vissen, kreeften en andere waterdieren ook wordt opgenomen in het ‘Besluit doden van dieren’, en dat deze dieren ook recht hebben op verdoving voordat ze worden gedood.
    Ministerie van Economische Zaken, t.a.v de staatssecretaris: Bezuidenhoutseweg 73, 2594 AC Den Haag.
  • Onze collega’s van de Amerikaanse Humane Society heeft een ‘interdisciplinary journal’ gecreëerd, onder de naam ‘ASent’ (http://animalstudiesrepository.org/animsent/) , waar talloze publicaties verzameld staan die aantonen dat (onder meer) vissen wel degelijk pijn en stress kunnen ervaren. Deel die kennis met zoveel mogelijk vrienden opdat ook zij de keuze kunnen maken geen vissen meer te eten.